Hoe de geur van munt de granaatappelbomen in het Midden-Oosten reikte

Het ontdekken van het Midden-Oosten begon bij het werken in mijn keuken. Ik wilde het niet houden bij de Marokkaanse keuken en de muntthee maar wilde graag mijn klanten ook iets laten proeven die onze smaakpapillen niet gewend waren. Het opzoeken van Oosterse kookboeken in bibliotheken en het uitproberen van recepten lieten me kennismaken met deze landen; vooral Libanon, Syrië, Palestina en Iran trokken mijn aandacht.

Voordat ik de zaak startte heb ik het Midden-Oosten nooit echt gekend, het was slechts een vlekje op een kaart die ik als kind tijdens de aardrijkskundelessen tegenkwam. Zelfs tijdens de les hadden we het nooit over het Midden-Oosten tenzij we thuis vaag op het nieuws hoorden over de politieke toestanden die daar aan de hand waren. Maar dat was het ook, politieke discussies die we hier in België ook hebben. Dat waren tijden toen Syrië nog bezocht werden door miljoenen toeristen en zakenmensen, waaronder mijn zus. Af en toe vertelt ze hoe mooi Syrië was voor de oorlog. Syrië pronkt met meesterlijke moskeeën maar ook met middeleeuwse kastelen, en de kennismaking met de hummus; jaren voor dit gezonde gerechtje onze contreien bereikte .

Een revolutie begon, een vreedzaam protest dat uitmondde tot een ware burgeroorlog waar verschillende landen aan deelnamen, iedereen werd betrokken, de grenslanden zoals Libanon, en daarna Amerika,… en plots blijft er niets meer over van het prachtige Syrië. Helaas heeft de burgeroorlog een deel van de bezienswaardigheden verwoest en het leven van een half miljoen inwoners gekost. Sindsdien wordt Syrië als negatief afgeschilderd en dat is jammer. Zoveel geschiedenis, cultureel erfgoed, pracht en praal dat grotendeels vernietigd is.

 

Maar waar gaat dit nu over Amal? Had je het niet over je keukentje in Zurenborg? Ik heb het hierover omdat bijna alle Syrische, Libanese en Palestijnse kookboeken me ook eerst confronteerden met het verdriet in hun land en dat koken het enige nog overblijft dat hen in vrede doet verbinden met de hele wereld, dat de smaken en geuren aan tafel nostalgie opwekt. Fotoboeken die verwoest werden en niet meer vanonder het puin gehaald konden worden maar het enige wat ze nog aan herinneringen hebben zijn de geuren en smaken die ze halen uit hun rijke keuken tot de dag van vandaag. Ik hoop ooit Syrië in betere tijden te mogen bezoeken en me te laten onderdompelen in de geuren en smaken, maar voorlopig doe ik het met de kookboeken die verschillende Syriërs ons nalieten en maakte ik vandaag een dessert die op elke bruiloft gereserveerd moest worden, de Mahalabia. Een romige vanilledessert met rozenwater, versierd met granaatappelpitten en noten. Dit dessert wordt nu overal in het Midden-Oosten wel gemaakt en is een populair, heerlijk dessert. Dit serveer ik in een prachtig schaaltje die ik deze zomer in Libanon heb gekocht, en ook voor jullie want ik kocht een hele stapel voor onze nieuwe Midden Oosterse Brunch op de kaart.

Ik kijk ernaar uit deze voor jullie voor te bereiden in mijn keukentje en hoop hiermee jullie de smaken van het Midden Oosten dichter bij ons gebracht te hebben.

We hopen begin oktober jullie deze te mogen aanbieden.

Heel warme groet van Amal vanuit Salt & Mint.

Mijn virtuele reis naar de Perzische keuken

Wat ogeltjes afinken op mijn travel bucketlist, dat zat er helaas niet in dit jaar. Ik had graag Iran bezocht voor een culinaire trip. Iran dat vroeger Perzië heette heeft een keuken dat geworteld is in een rijke traditie van geurige recepten. Het stond bovenaan mijn lijstje maar in deze lockdown heb ik me virtueel moeten laten reizen. En neem dat virtueel maar letterlijk op. Mijn Iraanse jobstudente was mijn perfecte reisgids die mij de tips en tricks gaf om de Perzische keuken te verkennen.

Haar mama kon me prachtige Perzische schoteltjes en kommetjes bezorgen helemaal vanuit Iran. Ze liep door de winkelsteegjes van Hamadan waar ik via Facetime mee kon kiezen uit de azuurblauwe aardewerk bordjes. Handgemaakt en met een dun penseeltje door een porseleinschilder, ambachtelijk! Hoe voorzichtig zullen we daarmee moeten zijn in onze keuken. Zo mooi dat het in een vitrinekast hoort maar dat gaan we niet doen! We serveren er voor jullie de typische heerlijke gerechtjes uit Iran. Via cargo liet ze het opsturen naar ons adres. Het heeft 3 maanden geduurd maar ze kwamen heel aan! Lieve Neda, “mamnoon” (bedankt)! Men zegt dat Iran een gastvrij land is en dat betwijfel ik niet, alleen al virtueel bezocht en je hebt me al verwelkomd in je land alsof ik bij je thuis was.

We bespraken nog de typische gerechtjes, wat een absolute must is op onze menukaart en welke kruiden het beste past in onze Perzische brunch. Eitjes met spinazie en kardemom met rozengeur in een zoet nagerechtje, … we hebben het geproefd en beslist: Persian Brunch komt absoluut op de kaart.

Wilde je een tafeltje boeken na ons verlof? Deze brunch is vanaf 12 augustus te bestellen aan uw tafel.

Met lieve groet,

Amal

Hoe mijn “Lebanese Breakfast” op de kaart kwam

Mijn ontbijtkaart was nog niet compleet dus besloot ik inspiratie op te doen in Beirut. Een kleine hoofdstad in Libanon dat grenst aan de Middellandse Zee in Azië.

Stoelen op tafel en de menukaarten opgeborgen, af en toe moet ik de deur achter me sluiten om de zaak weer wat te verwennen met iets nieuws.

Op 10 juli 2018 boekte ik via Middle East Airways, een vlucht van 4,5 uur voor 5 daagjes. Mijn eerste reis solo en het beviel me prima, ik had het erg naar mijn zin.

Via booking.com boekte ik mijn hotelkamer, via tripadvisor boekte ik een Foodtour, uber bracht me overal naartoe, en pinterest gaf me allerlei ideetjes wat ik zeker niet mocht vergeten te bezoeken. En ik geef toe, via de toeristensite van de overheid heb ik doorgegeven waar ik me juist ging bevinden want de reacties “ga je echt alleen?”, “is het daar geen oorlog?” gaven me soms een angstig gevoel maar niets is minder waar! Laat me zeggen, ik voelde me daar veiliger dan waar ik ooit ben geweest.

De volgende dag na mijn aankomst had ik ‘s morgens al afgesproken met Suzanne. Ze gaf me mee om zeker niet te ontbijten op hotel want het wordt een non stop-etende foodtour. Samen met een nog een ander Amerikaans koppel slenterden we over de steegjes, meanwhile vertelde Suzanne ons kleine anekdotes wanneer we een gebouw of monument voorbijliepen.

Van falafel tot zoete dessertjes, van hummus tot een fattoesh salade, elke eettent hebben we bezocht en mochten we een kijkje nemen in hun keuken. En zo gastvrij als ze waren dipte de chef zijn heerlijke vers gebakken platbrood in hummus met een sterke scheut olijfolie en zahtar kruiden en duwde hij het in onze handen, “koeloeha, koeloeha”, eet eet. Dit recept moet ik hebben! Pronkend in mijn klassiek Arabisch vroeg ik hem hoe hij deze platbrood maakt. “Bloem, water en zout!” Maar zoals velen weten, het zit ‘m in de liefde & passie voor wat je doet. Van bloem, water en zout kan je bij wijze van spreken, ook modder maken maar als je er liefde en passie in stopt dan kan je er de hele stad naar je toe laten komen.

Zo hebben we tot de late avond geweldige eettentjes bezocht, van ontbijtrestaurantjes tot koffiezaakjes met overheerlijke zoete desserten. Zoveel interessante mensen leren kennen, zoveel geschiedenis aangehoord maar vooral zoveel inspiratie opgedaan.

Ik heb hiermee mijn “Libanese Breakfast” op de kaart gezet, een schotel met platbrood, hummus, burek met spinazie, olijven, groentjes en niet te vergeten zahtar op de eitjes.

Ooit ga ik terug om eens een nieuw dessert op de kaart te zetten, alleszins genoeg excuses om terug te gaan 😉

Ma3a Salama,

Amal