Het ontdekken van het Midden-Oosten begon bij het werken in mijn keuken. Ik wilde het niet houden bij de Marokkaanse keuken en de muntthee maar wilde graag mijn klanten ook iets laten proeven die onze smaakpapillen niet gewend waren. Het opzoeken van Oosterse kookboeken in bibliotheken en het uitproberen van recepten lieten me kennismaken met deze landen; vooral Libanon, Syrië, Palestina en Iran trokken mijn aandacht.
Voordat ik de zaak startte heb ik het Midden-Oosten nooit echt gekend, het was slechts een vlekje op een kaart die ik als kind tijdens de aardrijkskundelessen tegenkwam. Zelfs tijdens de les hadden we het nooit over het Midden-Oosten tenzij we thuis vaag op het nieuws hoorden over de politieke toestanden die daar aan de hand waren. Maar dat was het ook, politieke discussies die we hier in België ook hebben. Dat waren tijden toen Syrië nog bezocht werden door miljoenen toeristen en zakenmensen, waaronder mijn zus. Af en toe vertelt ze hoe mooi Syrië was voor de oorlog. Syrië pronkt met meesterlijke moskeeën maar ook met middeleeuwse kastelen, en de kennismaking met de hummus; jaren voor dit gezonde gerechtje onze contreien bereikte .
Een revolutie begon, een vreedzaam protest dat uitmondde tot een ware burgeroorlog waar verschillende landen aan deelnamen, iedereen werd betrokken, de grenslanden zoals Libanon, en daarna Amerika,… en plots blijft er niets meer over van het prachtige Syrië. Helaas heeft de burgeroorlog een deel van de bezienswaardigheden verwoest en het leven van een half miljoen inwoners gekost. Sindsdien wordt Syrië als negatief afgeschilderd en dat is jammer. Zoveel geschiedenis, cultureel erfgoed, pracht en praal dat grotendeels vernietigd is.
Maar waar gaat dit nu over Amal? Had je het niet over je keukentje in Zurenborg? Ik heb het hierover omdat bijna alle Syrische, Libanese en Palestijnse kookboeken me ook eerst confronteerden met het verdriet in hun land en dat koken het enige nog overblijft dat hen in vrede doet verbinden met de hele wereld, dat de smaken en geuren aan tafel nostalgie opwekt. Fotoboeken die verwoest werden en niet meer vanonder het puin gehaald konden worden maar het enige wat ze nog aan herinneringen hebben zijn de geuren en smaken die ze halen uit hun rijke keuken tot de dag van vandaag. Ik hoop ooit Syrië in betere tijden te mogen bezoeken en me te laten onderdompelen in de geuren en smaken, maar voorlopig doe ik het met de kookboeken die verschillende Syriërs ons nalieten en maakte ik vandaag een dessert die op elke bruiloft gereserveerd moest worden, de Mahalabia. Een romige vanilledessert met rozenwater, versierd met granaatappelpitten en noten. Dit dessert wordt nu overal in het Midden-Oosten wel gemaakt en is een populair, heerlijk dessert. Dit serveer ik in een prachtig schaaltje die ik deze zomer in Libanon heb gekocht, en ook voor jullie want ik kocht een hele stapel voor onze nieuwe Midden Oosterse Brunch op de kaart.
Ik kijk ernaar uit deze voor jullie voor te bereiden in mijn keukentje en hoop hiermee jullie de smaken van het Midden Oosten dichter bij ons gebracht te hebben.
We hopen begin oktober jullie deze te mogen aanbieden.
Heel warme groet van Amal vanuit Salt & Mint.
